Dzienniki

to już piąty tydzień
jak nie śpię

z zamkniętymi oczyma
za zamkniętym na dwa razy zamkiem
się kładę

z zamkniętym niebem
i załamanym światłem

nie zdążyłem uciec przed dojrzałością
którą się stałem

Dobry wieczór!

Dziś rano zauważyłem znaczące spowolnienie w działaniu strony. Wygląda na to, że po wczorajszej aktualizacji systemu obecny serwer ma za mało mocy procesora. Obecnie pracuję nad uruchomieniem nowego serwera. Nadszedł już czas na aktualizację platformy, więc ta dzisiejsza usterka to doskonała okazja do usprawnień.

Dziś i jutro możecie obserwować dalsze spowolnienie. Dam znać, gdy prace zostaną zakończone. Dziękuję za Waszą cierpliwość.

Rzeczywistość bywa bolesna, trudna do akceptacji, weryfikuje wyobrażenie człowieka na jego temat. Czy zmierzamy w stronę czasów słabych ludzi, którzy żyją oderwani od rzeczywistości? W poczuciu złudnego ja, które unika konfrontacji z rzeczywistym światem do tego stopnia, iż wymaga od rzeczywistości, by ta była w stu procentach bezpieczna, aby przypadkiem nie zatrząść poczuciem wartości człowieka, nie zagrozić poczuciu wyimaginowanego ja? Mam wrażenie, że w tym całym hypie na narcyzm, na jakąś tam kulturę wypowiedzi, na zwracanie uwagi na uczucia innych ludzi, finalnie zmierzamy w stronę społeczeństwa, które będzie dostosowane do narcystycznych wymogów. Także beka.

Ludzie będą coraz bardziej bierni, wycofani, słabi, niezdolni do podejmowania wysiłku, pracy nad sobą i swoim rzemiosłem. Będą natomiast nieustannie próbowali dostosować rzeczywistość do własnego, zmyślonego obrazu rzeczywistego, bezpiecznego, utopijnego świata.

Społeczeństwo niedojrzałych emocjonalnie dzieci, które nigdy nie odcięło pępowiny. Problem polega na tym, że pępowina nie łączy ich z matką, a z władcą marionetek. Zatem władca ten wcale nie pociąga za sznurki. Pociąga za pępowinę, która dla człowieka staje się smyczą, łańcuchem, ogranicza zakres jego możliwości, zniewala, tworzy syndrom sztokholmski.

I. Zmiany klimatyczne
II. Konflikt militarny
III. Epidemie
IV. Niewolnictwo
V. Ubóstwo
VI. Katastrofy naturalne
VII. Autorytaryzm
VIII. Monopolizm
IX. Ekstremizm i terroryzm
X. Antyspołeczność
XI. Globalizacja
XII. Stres i urbanizacja
XIII. Śmieci i zanieczyszczenia
XIV. Cyber-przestępczość
XV. Kryzys finansowy
XVI. Bezdomność
XVII. Korupcja i manipulacja
XVIII. Biurokracja i ignorancja
XIX. Bezrobocie
XX. Nierówności społeczne
XXI. Dezinformacja
XXII. Analfabetyzm
XXIII. Dyskryminacja i rasizm
XXIV. Agresja i nienawiść
XXV. Konsumpcjonizm
XXVI. Uzależnienia i alkoholizm
XXVII. Antytradycjonalizm
XXVIII. Nielegalna imigracja
XXIX. Promieniowanie i broń nuklearna
XXX. Bezdzietność i genetyka
XXXI. Depopulacja
XXXII. Cyber-zależność
"Globalnej skali; Przetrwanie wymaga jedności."

Dziś
spacer po gwiazdach
i trochę jesiennej aury
przybliżają mi niebo
w którym mieszkań wiele
nie idę jednak do niego
a przechodzę tunelem
w którym jest nic, ciemność
i jeszcze nie wiem.

Dziś
długa droga
przez korytarz pełen snów i wspomnień

jadę po kamienistym podłożu
na kierownicy mam jej zdjęcie
w oddali pojawia się zakręt
pokonuję go
wracam do początku
znów jadę tą samą drogą

na niebie nie ma gwiazd
są wiadra z wodą
która wylewana tworzy nieboskłon.

Dziś
tylko krew
ma w sobie misje
które czekają
aż zostaną wypełnione

przejaśnienie jak sen wiruje
posadzone na niebie
ciepło rozdaje

lekko serce bije
niczym niezmącone
trudy pokonuje.

Dziś
dzień boli inaczej
rozkłada się jak ciało
i szarpie każdą struną
żeby wypłynęła melodia.

Serce pozbawione miłości
oddycha przez słomkę
i zanurza się głęboko.

Dziś
spotkało mnie nic
którego nie rozumiem
było z randką
lecz bez echa
chciałem tylko jednej rzeczy
a tego nie ma.

Dziś
niedziela prowadzi dzień
rozrzuca go po niebie

wszystkie zalety
rozciąga na sznurku
suszy je ciepłem

przychodzi do ludzi
którzy pragną nicości
i składa im obietnicę
rozchodzących się dróg.

Dziś
płochy dzień
rozsuwa swoją jakość
mgłą obleczony
nie cieszy

jak kamień
w dół rzucony
idzie powoli i sennie
samochody z głośnym rykiem
wjeżdżają na drogę.